Olacak, olacak. Geçeceğiz Tansa'yı canım :)

Bir önceki yazıda itiraf demişken :)
Bizim bücür Tansa varya, söylemesi ayıp 20 aylık Tansa; tavşan gibi iki ayağının üzerinde zıp zıp zıplayarak salondan mutfağa gidiyor, koltuktan atlayıp iki ayağının üzerine düşüyor, benim yapamadığım hareketleri yapıyor cüce. Bi Doruğa bakıyorum, bi ona. Diyorum içimden "tamam canım Tansa acayip bişey, her çocuk zaten öyle değilki". Diyorum da hem ba-yı-lı-yo-rum seyrederken hem de "ya bizim sıpa niye böyle atlayamıyor" diye kıskançlık yapıyorum. Arada kendimi "zıpla, zıpla oğlum" derken buluyorum. Deli miyim? Evet. Kesin. Geçen de, yine onlardan özenip yatakta minderlerin üzerinde tepindirdim çocuğu.

Eriim, bak kıskanıyorum diyorum. Şu çocuğa "dikkat et düşersin, çarparsın, atlama, zıplama" deme bak. Ben bi yandan gaz veriyorum, sen gazını almaya çalışıyosun. Olmaz böyle. Ne demişler: Çocuk eğitiminde tutarlı olmak lazım. Anne-baba aynı şeyi söylemeli. Gel kocacım sen beni dinle. Bak sıkı bir kampa alırsak Doruğu, Tansa 2 yaşına gelmeden onu geçebiliriz belki he? He de nolur. Bak kıskanıyorum diyorum ama :)