Uykumda bile gülerim :)

Dorukçuk bu sabah 9'a kadar uyudu. Hafta sonu saat 7,30'da ayaklanan çocuk haftanın ilk günü 9'a kadar uyudu. Ben fotosunu çekerken birden gülümsedi. Çok komikti. Kimbilir ne görüyodu oğluşum. Bu arada Doruk sabahları yanımıza geliyo 4-5 gibi. Bu saat değişiyo tabi. Dün akşam 3'te aldım. Yoksa 50 kere kalkmak zorunda kalıyorum. Biz yatağın ucunda düştü düşecek yatıyoruz. Beyfendi şekilden şekile giriyo. Bi kamera olsa da halimizi çekse. Erim Doruğun yanımıza gelmesinden hiç memnun diil. Keşke sarıla sarıla uyusak oğlumla ama sıkıntılı adam bizimki. Sokulmazki :)
Dün akşamki uyuma macerasını da anlatmadan geçemiycem. Dün annemde 5'ten 6'ya kadar uyumuş. Öyle olunca gece 10,30 gibi uyutmaya kalktım. Sütünü içti ama uyumadı. Ben de yattım yanına ama yine uyumadı. Sürekli kapıyı gösteriyo gidelim diye. Gittik salona Erim'i aldık, ışıkları kapattık ve hadi oğlum uyuyoruz dedik. Yok. Yine kalkmak istiyo. Erim başladı, bak oğlum karanlık olmuş, herkes uyumuuuşşşşş. Irmak uyumuuuşşşş, annesi de babası da uyumuuuşşşşş. Diye. O da her seferinde hı hı diyo. Erim devam ediyo beyaz köpekte uyumuuuşşş, siyah köpekte. Bu, 5 dakka kadar devam etti. Doruk dikildi yine kapıyı gösterip. Aldım kucama, odaları gezdik. Ben de başladım. Bak oğlum her yer karanlık olmuş. Doruğun odasi karanlik olmuuş, tuvalet karanlık olmuuuş, mutfak karanlık olmuuuşş, salon karanlık olmuuuşşşşş. Herkes uyumuuşşşşşş. Irmakta uyumuuuş, annesi de uyumuuuşşşş, babası da uyumuuuş, çöpçü abi de uyumuuuş, Nihat abi de uyumuuşşşşşş. Liste uzadıkça uzadı ve Doruk sonunda pes etti. Erim çok iyi buldu doğrusu. Uyumamız 11'i buldu ama olacak o kadar.