22'mi? Hadi canım!

Sorsanız kaç derim bilmem ama 22 diil. Dile kolay 22 ay.
Hep söylüyorum bizim için çoook zor geçen bebeklikten kurtuldukya. Ohhhhh. Ama şimdi de başka endişeler. Bebekken: Gazımı var? Ay dişi çıkıyo galiba. Pırtı zırtı derdimiz oydu. Ama şimdi başka şeylere takıyoruz. (İstiyoruz, takıcak şey buluyoruz. Annem gibi "e kızım sağlıklı işte daha ne istiyosunuz" diyemiyoruz.) En sevdiğimiz şey bişiyleri dert etmek. Şimdi; ilk 3 yıl kişiliğinde çok önemliymiş ya Bi yanlış mı yaptık? Eyvah. Tamiri olmaz mı? soruları uçuşuyo etrafta. Pedagoji eğitimi almış olmak isterdim. Gerçi koskoca Sabiha teyze bile (bu aralar pek uğramıyo bloğa :)) kurslara gitmiş öğrendiklerini pekiştirmek için. Kalabalık bi ortama girdiğinde ortama karışmamasını dert etmemek, tuvalet eğitiminde acaba geçmi kalıyoruz diye takılmamak istiyorum mesela. Koy vermek istiyorum. Kimsenin çocuğuna gözüm kaymasın, o"efenim kaydırağın merdivenlerini kendi kendine çıkabiliyomuş" diye takılmamak... Şöyle amaaan Doruk'ta yapar elbet canım, yapmazsa da yapmasın demek istiyorum. Geniiiş bi anne olmak istiyorum. Herşey doğal akışında gerçekleşsin istiyorum. Ha bi de sabır küpü olabilmek. Ailece ama. Döktümü amaaan temizleriz. Mızmızlanıyo mu. Ay mızmızlansın geçer diyebilmek. Durup önce şükredebilmek... Yani günün sonunda annemizin dediğini başında diyebilmek...

22 yaşında da istediklerim:
Sabah ben işe giderken elime yemeğimi veriyosunya. Hah işte 22 yaşına geldiğinde de istiyorum
Aaa asıl her işten geldiğimde ilk iş çiçek çiçek diye koşarak o gün benim için topladığınız çiçeği tutuşturuyosunya elime. İşte 22 yaşında da kapıda böyle karşılanmak istiyorum. Ay istiyorum napiyim!