neslinindoruku

Biz bilmeyiz Doruk uykusu gelince, yorulunca dursun, otursun, kafasını omzumuza yaslasın mesela. Kıpırtı bebekti, şimdi de kıpırtı çocuk bizimkisi. Uykusu gelince mesela kucağa alırsın durmaz atmaya çalışır kendini, indirirsin bu sefer indirdin diye ağlar. Ayarı kaçar yani. O yüzden pusetinde oturan, babasının omzunda dolaşan, bi cafede annesinin kucağında oturup onların kahve içmelerini oyalanarak bekleyen bi çocuk görünce şaşırırım ben hep. Daha önce mutlaka yazmışımdır özellikle pusetinde oturan her çocuğa hala sektirmeden "oturun tabi pusetinizde oturun bakalım" derim koca bi iç geçirerek :) Anne babalarına özenir, o anın değerini bilmedikleri için kızarım hatta için için :) Büyüyünce zaten oturmaz bizim çocuklar bilirim de biz bebekkende yaşamadıkki kardeşim. Oğlum 10 yaşına geldiğinde de bu sefer ona söyleyeceğim yanımızdan pusetinde oturan bi bebek geçtiğinde mesela, aynı lafları eminim. Kuyruk acısı bu olsa gerek. Bi an bi poz yakaladım gerçi. Buraya koysammı bilemedim. "Ama anne bloğumda vardı bi fotom başımı babamın omzuna yaslamışım" hatırlıyorum" derse diye. (Sanki bloğu okuyacakta:))