Bence, heralde, olabilir gibi kelimeler büyükler kullanınca gayet normalde, küçük bir insan yavrusunun ağzında çok garip ve aynı zamanda hoş oluyor. Biz artık bu kelimeleri kullanıyoruz, sohbet ediyoruz, espri yapıyoruz. Ne güzel bir şeymiş sohbet edebilmek. Gerçi çatır çatır konuşabilmesine rağmen arada boağğğğrrrrggggg, bööööööööööööö, mıymıymıymıy gibi bizce kesinlikle anlaşılamayan sesler çıkararak istediğini anlatmaya çalışsa da bu da geçici bir dönem, 2 yaş krizini de atlattık mı, ay 3 yaş krizi de geçtimi, gelsin 4 yaş krizi filan derken hoop bir bakmışız oğlan koccaman olmuş :) Hatta şimdilerde "sen küçükken bu merdivenlerden kendin inip çıkamıyordun" gibi cümleler kuruyoruz. Çok büyüdüya :) Hoşuna gidiyor sen küçükkenle başlayan cümleler. Kendini büyük sanıyor heralde :) Bazen Doruk babasıyla birşey oynarken arka odadaysam kulak veriyorum. Duymuyorum tam ne konuşuyorlar ama okadar güzel geliyorki o mırıl mırıl anlatmalar, karşılıklı konuşmalar. Ha bu arada daha dün gece düşündüm "o yapışık yaşadığımız 1,5, hatta 2 yaş" ne zormuş. Babayla hiçbir şey paylaşılmaz, oyun oynanmaz hatta durulmazdı bile. ille de anne. Şimdi kendimi çok özgür hissediyorum. Akşam geçtim mesela tv'nin karşısına. Açtım home tv'de bir program. Onlar da arabalarla oynuyorlar. Allah allah dedim. Ne güzel bir duyguymuş bu :) Gerçi keyfim bir süre sonra Erim'in sıkılıp, benim oturup tv seyretmeme bozularak "bari sesini kıssan şu zevksiz yemek programının" demesiyle bozulsa da varsın olsun. Bu keyfin farkına varıp doya doya yaşadımya az da olsa :) Küçük molalar tekrar baştan başlayabilmek için ne kadar gerekli. Varsın 10 dakika olsun :)
Bence, heralde, olabilir gibi kelimeler büyükler kullanınca gayet normalde, küçük bir insan yavrusunun ağzında çok garip ve aynı zamanda hoş oluyor. Biz artık bu kelimeleri kullanıyoruz, sohbet ediyoruz, espri yapıyoruz. Ne güzel bir şeymiş sohbet edebilmek. Gerçi çatır çatır konuşabilmesine rağmen arada boağğğğrrrrggggg, bööööööööööööö, mıymıymıymıy gibi bizce kesinlikle anlaşılamayan sesler çıkararak istediğini anlatmaya çalışsa da bu da geçici bir dönem, 2 yaş krizini de atlattık mı, ay 3 yaş krizi de geçtimi, gelsin 4 yaş krizi filan derken hoop bir bakmışız oğlan koccaman olmuş :) Hatta şimdilerde "sen küçükken bu merdivenlerden kendin inip çıkamıyordun" gibi cümleler kuruyoruz. Çok büyüdüya :) Hoşuna gidiyor sen küçükkenle başlayan cümleler. Kendini büyük sanıyor heralde :) Bazen Doruk babasıyla birşey oynarken arka odadaysam kulak veriyorum. Duymuyorum tam ne konuşuyorlar ama okadar güzel geliyorki o mırıl mırıl anlatmalar, karşılıklı konuşmalar. Ha bu arada daha dün gece düşündüm "o yapışık yaşadığımız 1,5, hatta 2 yaş" ne zormuş. Babayla hiçbir şey paylaşılmaz, oyun oynanmaz hatta durulmazdı bile. ille de anne. Şimdi kendimi çok özgür hissediyorum. Akşam geçtim mesela tv'nin karşısına. Açtım home tv'de bir program. Onlar da arabalarla oynuyorlar. Allah allah dedim. Ne güzel bir duyguymuş bu :) Gerçi keyfim bir süre sonra Erim'in sıkılıp, benim oturup tv seyretmeme bozularak "bari sesini kıssan şu zevksiz yemek programının" demesiyle bozulsa da varsın olsun. Bu keyfin farkına varıp doya doya yaşadımya az da olsa :) Küçük molalar tekrar baştan başlayabilmek için ne kadar gerekli. Varsın 10 dakika olsun :)
Acaba neyde? Ne zaman gidicen oğlum : akşam, azıcık sıcak anne, gibi uzayıp giden not tutmadığım ama duyduğumda bayıldığım replikler bizde de başladı :))
YanıtlaSil