Açıklayayım:
Aslıhanların evinin önünde bir park var. Önceden kumdu. Ama süpper bir kararla o güzeelim kumu pek çok kişinin de anlam veremediğim isteğiyle plastiğe çevirdiler. Kumken giderdik arada Doruk'la. Sık sık gitmezdik çünkü Derin, Doruğun isim abisi büyük Doruk'la koşturur, oynar, bizim Doruk'ta onlara uzaktan bakardı. Yanaşamazdı, oyunlarına katılamazdı. Ben de için için üzülür. Ahhh vah oğlum yalnız kaldıııı diye iç geçirirdim :-)
Geçenlerde yine gittik oraya. Bir ara Derin'le büyük Doruk Tansa'yi kovalamaya başladı. Bizimkide nasıl olduysa katıldı aralarına. Pek bi gülüştüler. Ben daha çok eğlendim (itiraf) :-)
Sonra sarılmaca oynadılar kırk yıllık ahbapmış gibi.
Akşam olup eve gitme vakti gelince yolda Doruk durup durup:
"Nasil oynadim büyük Doruk'la" diyip durdu.
Demekki yavrumda hep istermişte. Böğğğğğğğğ
Durumu abartmadan bitiriyim ben bu yazıyı en iyisi :-)
evet evet biz anneler bir garibiz yauuu :)
YanıtlaSil